Gisteren zondag 2 oktober werd de jaarlijkse Reunie gehouden, op deze bijeenkomst staat de voorzitter van de Federatie Stan Beelen stil bij de impact van de tweede wereld oorlog op Kampong en de overleden Kampong leden van het afgelopen jaar. De hele speech van Stan volgt hier:
Toen wij vorig jaar hier stonden heb ik u verteld over het toen net geopende Holocaust Namenmonument in Amsterdam en de mogelijkheid om het monument te steunen door namen te adopteren. Op het Namenmonument komt de naam van Julie van Weenen voor die ook op dit Kampongmonument voorkomt. Daarom heeft het Federatiebestuur besloten om de naam van Julie van Weenen te adopteren. Het Holocaust Namenmonument heeft de adoptie vastgelegd in een certificaat dat ik hier bij me heb en dat u straks, als u dat wilt, kunt bekijken. We zullen het certificaat een mooie plek geven in het clubhuis.
Eergisteravond hebben we in het cricketclubhuis gevierd dat 120 jaar geleden in 1902 Kampong is opgericht als cricket- en voetbalvereniging. De vereniging is zo oud dat inmiddels vele generaties hun sportleven bij Kampong hebben doorgebracht. Er zijn nog maar weinigen onder ons die actief de Tweede Wereldoorlog hebben meegemaakt. Het overgrote deel van de huidige leden kent alleen maar een vreedzaam Europa. Dit jaar zijn we ruw ontwaakt uit de droom van een voor altijd vredig Europa. Dat heeft ons met de neus op het feit gedrukt dat vrede niet vanzelfsprekend is. Om in vrede met elkaar te kunnen leven is veel nodig, maar in ieder geval is nodig dat we verschillen bij elkaar accepteren, dat we tolerant zijn en met elkaar samenwerken.
Een sportvereniging zoals Kampong is ook een eigen kleine wereld waarin tolerantie en samenwerking worden gevraagd om het met elkaar leuk en gezellig te hebben. Ik denk dat we daar als omnivereniging al 120 jaar in slagen. Sport levert veel op. Sport heeft een positieve invloed op gezondheid, sociale cohesie, opvoeding en normen en waarden. We winnen veel met sport. Dat is prachtig en daar mogen we trots op zijn, maar vanzelfsprekend is het niet. Er moet hard voor gewerkt worden door alle leden, door alle vrijwilligers, om onze normen en waarden hoog te houden, niet alleen binnen de vereniging maar ook in de omgang van de vereniging met de buitenwereld. Als we daarin slagen en blijven volharden kunnen we waarlijk zeggen dat sport verbindt en verbroedert.
Dat we in Europa in vrede leven is net zo min vanzelfsprekend als dat bij Kampong alles op rolletjes loopt. Ik zei al dat daarvoor hard gewerkt moet worden. Maar bovenal is daarvoor nodig de wil om samen te werken, om er samen uit te komen. Ik denk daarom dat we hier met z’n allen jaarlijks rondom dit monument staan niet alleen om de oorlogsslachtoffers en de afgelopen jaar overleden Kampongvrienden te herdenken, maar vooral om de verbinding uit te stralen die maakt dat Kampong al zo lang zo’n prachtige vereniging is.
Laten we in stilte het afgelopen jaar overleden lid Jan de Wit herdenken