Vorige week overleed Naud Naeff op zijn geliefde club, voorzitter SV Kampong Hockey Sandra van Loon herinnert hem:
Lieve Naud,
Namens Kampong mag ik het woord tot jou richten en voor het eerst zeg je niets terug… Je bent er niet meer, dus je zult ook geen reactie onder dit bericht plaatsen. Dat is iets wat ik me nog maar nauwelijks kan voorstellen. Kampong zonder jou…een stukje minder blauw. Ik kreeg het bericht van je overlijden in India. Je had me nog ontzettend veel plezier toegewenst en dat ik onze oranje (Kampong)mannen maar goed moest aanmoedigen. Als ik daar niet was geweest had ik vast naast je gezeten, na de ALV op 26 januari jl. Je was een van de meest trouwe bezoekers. Scherp op de formele stukken en woordgebruik, zacht op de inhoud. Wie gaat er nu de notulen nog lezen?
Je laatste woorden waren: “ik ben blij in jullie midden te zijn”… Zo kennen we jou: Altijd dankbaar en bescheiden. “Wat fijn dat jullie zo goed voor mij zorgen” “Wat een lieve mensen zijn jullie toch” “Waar zou ik toch zijn zonder jullie”.
Altijd een compliment en een woord van dank, terwijl je jezelf eigenlijk nog steeds prima redde op je 86e. Ja, je viel wel eens de laatste tijd. Maar dan liep je te snel of struikelde je toevallig. Er waren wat kleine kwaaltjes maar dat was niks. Je nam nog steeds de fiets of de auto en je was nog immer scherp van geest.
Je hebt alles op Kampong gedaan en meegemaakt. Je was speler, trainer en coach. Iedereen kende jouw devies: “Ze moeten stoppen en slaan!”. Je was de ultieme vrijwilliger: scheidsrechter, commissie- en bestuurslid en meermalen voorzitter. Jij was Kampong: erelid en boegbeeld van het Arnaud Naeff Fonds. Tevens was je Lid in de Orde van Oranje-Nassau en vooral een vriend van ons allemaal, binnen en buiten de club.
Iedereen die ooit met je heeft gesproken zal zich herinneren hoe goed jij altijd op de hoogte was. Je wist werkelijk alles van Kampong en dan vooral van Kampong Hockey. Ook niet gek als je daar zo’n 70 jaar hebt rondgelopen, maar toch. Zo accuraat en leuk hoe je daar over kon vertellen tegen jong en oud. Ja werkelijk iedereen, want iedereen kende jou en jij kende op jouw beurt ook bijna iedereen. Vooral spelers en speelsters. En dan niet alleen Dames 1 en Heren 1, maar ook de jeugd, top en breedte. Steevast aan het begin van het seizoen bezocht je het hockeykantoor en vroeg je om de spelerslijsten van onze vaandelteams. Vervolgens hield je wekelijks alles bij. Je was de enige van 86 jaar die nog in LISA kon. Verder is dit alleen voorbehouden aan professionals en bepaalde vrijwilligers in hun functies. Zo kon je nieuwkomers een welkomstmailtje sturen, gewoon namens jezelf. Teamsamenstellingen bekeek je, maar ook uitslagen en standen. Dan wist je feilloos wie het kampioensdubbeltje moest krijgen.
Elk weekend stond je op de club. Je volgde Heren 1 en Dames 1 met Willem Cornelis en Dick van Boven in binnen- en buitenland, en het hockeykantoor vereerde je regelmatig met een bezoekje. Ten slotte liet je steevast van je horen op de Kampong app.
Kampong was je lust en je leven. Iedereen spreekt bijna met opluchting dat je op je geliefde Kampong bent overleden. In het harnas gestorven. Willem zou er bijna jaloers op zijn geweest…
Gelukkig heb je nog kunnen genieten van een vertrouwde eerste seizoenshelft. De coronajaren hakten er hard in bij jou qua Kampongbeleving. Regelmatig ging je bij diverse mensen eten en ik ben vereerd dat ook wij je regelmatig bij ons thuis aan tafel mochten verwelkomen. Je sloeg nooit een uitnodiging af: “Dat vind ik gewoon gezellig..”. Steevast kwam je met een kadootje en was je in voor een borrel tot laat op de avond. Altijd vol verhalen over Kampong – vroeger en nu -, je huisgenoten en “vriendinnen”, het USG en je familie. Je moeder en broers en ook de verdrietige dingen die je ervaren had zoals het verlies van je vader. Ik ben dankbaar dat ik zoveel naar je heb mogen luisteren en mede door jou nog meer over Kampong heb geleerd. Je was trots op onze eigen Kampongtalenten. En je was altijd positief. Je had een hekel aan mensen die alleen maar klaagden en de negatieve dingen konden benoemen. “Daar word ik nou zo moe van..” zei je dan.
Daar komt dan ook direct een zorg bij mij op. Met jou verliezen we in korte tijd een tweede groot Kampongman met het blauwste hart dat iemand kan hebben.
En dat blauwe hart klopt nu niet meer. Jij miste Willem. Wij moeten nu Willem èn jou missen…
Dat wordt wel even wennen. Wie zit er dan op jouw vertrouwde plekje op de tribune? Wie gaat er voor de ereleden en reünie van SV Kampong zorgen? Wie schrijft nu die eerste reactie onder alle berichtjes?
Wat gaan we dat missen Naud. En wat gaan we jou missen met je relativeringsvermogen, betrokkenheid en toewijding. Ik hoop en weet dat je ergens samen met Willem bent en van een afstandje Kampong Hockey blijft volgen.
Je hoefde nooit in de belangstelling te staan. “Laat mij maar stil door de achterdeur vertrekken” zei je in 2007 bij je afscheid van de jeugdcommissie. Maar dit gaat over jou Naud. En terecht. Je was een prachtig, liefdevol mens. Je blijft in ons midden, voor altijd!
Grote dank aan jou, namens iedereen met een blauw hart!