Afgelopen zondag werd de jaarlijkse reünie van SV Kampong gehouden. De speech van SV Kampong voorzitter Barbara Burgering tref je hier aan:
Vandaag, 6 oktober 2024, vieren we onze jaarlijkse reünie. Hier herdenken wij onze overledenen van afgelopen jaar en gevallenen in de tweede wereldoorlog. Vieren en herdenken voor onze club, SV Kampong, moet hand in hand gaan. Dat doen we al 102 jaar zo en dat is belangrijk. Sommige tradities moeten immers blijven.
Als grootste sportvereniging, van in ieder geval ons land, zijn wij een belangrijke maatschappelijke factor. Dat moeten we niet vergeten of kleiner maken dan het is. Een club, een vereniging, verbindt en verbroedert en dat is van belang in de huidige tijd.
Een club zoals Kampong, die midden in de maatschappij staat, heeft te maken met die maatschappelijke omgeving. Een omgeving die in toenemende mate onder druk staat. Daar hebben we allemaal mee te maken en brengt ook onzekerheid met zich mee, voor iedereen en zeker ook, zo ervaar ik, voor onze jeugd. Sport zorgt in deze tijden gelukkig voor ontzorging, verbroedering en verbinding. Dat hebben we deze zomer kunnen zien.
2024 is een sportjaar. Door de media werd al geschreven over dé sportzomer van 2024. Een zomer waarin we hebben kunnen genieten en dromen van veel sportprestaties. En dat hebben we zeker gedaan. Niet in het minst hebben we genoten van 6 Kampongers die een gouden olympische medaille hebben behaald. Voor hen en vele landgenoten zijn er dromen uitgekomen. Laten we dat koesteren.
Dromen, de voorzitter van het Internationaal Olympisch comité, Thomas Bach, omschreef de olympische droom op een manier die ik nog eens met u wil delen:
“Sommige zullen zeggen dat wij, sporters, bestuurders, vrijwilligers en toeschouwers in de sportwereld, dromers zijn. Maar wij zijn niet de enigen. Iedereen moet met ons mee dromen,” zei Bach, en ook ik wil u uitnodigen om mee te blijven dromen. We moeten de sportieve geest vieren met een leven in vrede als één gemeenschap, verenigd in onze diversiteit.
In Parijs konden we genieten van deze droom, Parijs toonde zich ook een ware droom met een openingsceremonie die de wereld in al haar vormen en maten en kleuren en gedaanten verheerlijkte. Wat volgde waren sportieve wedstrijden waarbij moslims en joden elkaar een hand hebben gegeven. We hebben gezien dat er een vluchtelingenteam door iedereen werd omarmt. We hebben ook gezien dat er evenveel mannelijke als vrouwelijke atleten aan de start verschenen.
De realiteit is ook dat binnen 24 uur na het ontsteken van het symbool van die olympische droom, de olympische vlam, er twaalf kinderen op een voetbalveldje in de Golan hoogvlakte werden weggemaaid door een raket uit Libanon. Nog eens 12 uur later werd een meisjesschool in de Gaza geraakt. Drones in Oekraïne hebben hun verwoestende werking laten zien, een Syrische vrouw verdronk nadat ze in het Kanaal uit een volgepropt rubberbootje was gevallen.
Je wilde die droom toch wel even geloven. Een tel verblind zijn door die sprankel van hoop. Hoe moeilijk ook, maar laten we nooit stoppen om onze dromen na te leven. Zo ook op Kampong, een vereniging die verenigt. Misschien niet “De Wereld” maar klein mogen en moeten we beginnen. (En echt klein zijn we nu ook weer niet) Een vereniging die uitblinkt, die niet opgeeft, die zich inzet, die zich overtreft in het verenigingswerk voor top en breedte, inclusief, voor jongens en meisjes, jong en oud voor alle culturen en gezindten. Kampong staat voor respect, solidariteit, diversiteit en het bij elkaar brengen van mensen.
Onze Kampongers die we verloren hebben in de Tweede Wereldoorlog hebben ook gedroomd. Gedroomd van leven in vrijheid in een verenigd land. Laten we hen dan ook herdenken door onze dromen niet verloren te laten gaan.
Laten we ook herdenken de Kampongers en Kampongvrienden die ons in het afgelopen verenigingsjaar zijn ontvallen; Ik nodig u uit hier in stilte aandacht voor te hebben.
Ereleden
Bernard van der Werff
Jan Willem Biegelaar
Paul Litjens
Imbert Jebbink
Oud leden
Guus van Arkel
Juul van Tol-Bollee
Wilbert Stembord
Dank u wel.